Auteur: admin

Het actief ophalen gisteren van Ilham B. met haar twee kinderen, plus nog een derde kind van een andere moeder, betekent een doorbraak in het Nederlandse beleid ten aanzien van de vrouwen en kinderen in Syrië. De ministers Kaag en Grapperhaus verklaarden in een Kamerbrief dat het om een “speciale operatie onder zeer complexe omstandigheden” was gegaan. Dit is waarschijnlijk een excuus voor het feit dat ze al niet veel eerder begonnen zijn met het ophalen van vrouwen en kinderen. Tot nu toe hield de regering vol dat ophalen te gevaarlijk was voor diplomaten en hulpverleners, en ze kunnen nu moeilijk ineens toegeven dat dit een smoes was om het niet te doen. In werkelijkheid lopen journalisten, advocaten, hulpverleners en mensen van de MIVD de kampen in en uit. Wanneer de Nederlandse regering de vrouwen en kinderen niet zelf durft op te halen, kan ze altijd de hulp inroepen van het Amerikaanse leger. De Amerikaanse ambassadeur in Nederland verklaarde al in november 2019 dat de Amerikanen ons graag willen helpen bij het repatriëren van onze vrouwen en kinderen.

Vandaag heb ik (Ad Corten) een half uurtje gesproken met Anne Kuik, woordvoerster van het CDA over de vrouwen en kinderen in Syrië. Het was een plezierig gesprek; Anne was oprecht geïnteresseerd, maar het onderwerp was nog erg nieuw voor haar. Ze heeft dit dossier onlangs overgenomen van Martijn van Helvert en Madeleine van Toorenburg; twee CDA Kamerleden die radicaal tegen terughalen waren. Samen met het dossier heeft zij ook de standpunten van deze ex-collega’s overgenomen: het helpen van IS-slachtoffers (Yezidi vrouwen en kinderen) is belangrijker dan het helpen van de daders (de Nederlandse vrouwen en kinderen in de kampen); terughalen van IS-vrouwen is volgens de AIVD een veiligheidsrisico (niet waar), en ophalen van vrouwen en kinderen  is te gevaarlijk (ook niet waar).

Natuurlijk gaat een nieuwe woordvoerster niet meteen het hele CDA standpunt herzien; Anne moet nog heel wat bij leren. Zij dacht dat Grapperhaus sterk tegen terughalen was (niet waar), en ze wist ook niet dat Chris van Dam voorstander was van terughalen. Ik hoop dat de feiten en argumenten die ik vandaag heb aangedragen, haar stof hebben gegeven tot nadenken.

De Franse actiegroep Collectif des familles unies wil ons graag helpen om ook een actie met ansichtkaarten van kindertekeningen op te zetten. Zie onderstaande antwoord dat ik ontving op mijn voorstel tot samenwerking:

Dear Ad Corten,

Thank you for your message.

It is very important that movements merge in all the countries of Europe (and the world) which have children detained in camps in Syria. A victory in one country can lead to a favorable development in another. The French government, which has repatriated 35 children since 2019, is still very reluctant to repatriate the other children (200) because it does not want to repatriate mothers with them. But we have more and more support among parliamentarians and in civil society.

We can of course send you French children’s drawings, which you can use in your campaign. All these drawings were made in the camps. We would also be interested in having Dutch children’s drawings.  We printed 10,000 cards that we send as a priority to President Macron, but also to parliamentarians and personalities.

Excuse our bad English.

Best regards,

Marc Lopez

Collectif des Familles Unies

Twitter : @FamillesDes

PS. Some drawings included

Ondanks het slechte weer en het samenvallen van onze demonstratie met die van het Palestina comité, verliep onze demonstratie op de Dam succesvol. We hadden ditmaal de steun van enkele Amsterdamse actiegroepen, waaronder “Breng ze veilig thuis” van Rogier Schravendeel. Het is erg bemoedigend om te zien dat mensen van zeer verschillende achtergrond het er unaniem over eens zijn dat een beschaafd land als Nederland geen andere keus heeft dan de kinderen en hun moeders zo snel mogelijk terug te halen. We waren erg blij met de bijdrage van Ahmed el Mesri die zich met zijn Vereniging Assadaaka al 20 jaar inzet voor mensen in nood. Ahmed is een bekende persoonlijkheid in Amsterdam en werd vorig jaar voorgedragen als Amsterdammer van het jaar.

Denemarken heeft afgelopen dinsdag besloten om kinderen en moeders met de Deense nationaliteit terug te halen uit Syrische kampen. Dit is een belangrijke ontwikkeling omdat Denemarken tot nu toe (net als Nederland) volhield dat terughalen van de vrouwen te gevaarlijk was. De Deens overheid heeft haar besluit genomen op grond van nieuwe adviezen van de Deens Veiligheid en Inlichtingendienst.

De Nederlandse NCTV kwam in mei 2018 al tot de conclusie dat terughalen het beste was voor de nationale veiligheid. De toenmalige NCTV baas Dick Schoof heeft dit advies echter niet doorgegeven aan regering en Tweede Kamer. Het gevolg was dat de kinderen  toen niet teruggehaald werden, en dat ze drie jaar langer werden blootgesteld aan de ontberingen van de kampen en de invloed van IS. Denemarken bungelde tot nu toe samen met Nederland onderaan de lijst van landen die kinderen hadden teruggehaald. Nu Denemarken overstag is, staat Nederland helemaal alleen onderaan de lijst. We gaan met onze demonstratie komende zaterdag in Amsterdam de Nederlandse regering met de neus op dit feit drukken.

Van de VPRO hoor ik dat zij de documentaire “The Return” hebben aangekocht en deze in juli gaan uitzenden. In de film komen een aantal westerse vrouwen aan het woord die vertellen hij zij ertoe kwamen zich bij IS aan te sluiten, en hoe zij achteraf spijt kregen van hun keuze. De film benadrukt de trauma’s die de vrouwen hebben opgelopen door het leven in de gevangenkampen, en de voortdurende afwijzing van hun verzoeken om terug te keren naar hun eigen land. Zie ook de aankondiging in de rubriek Laatste Nieuws van 30 april.

De Bevrijdingsdag die we vandaag vieren, geldt helaas niet voor de 50 Nederlandse kinderen die gevangen zitten in Syrië. Hun bevrijding is nog lang niet in zicht, en dat is onze schuld. Nederland heeft in tegenstelling tot andere Europese landen nog geen begin gemaakt met terughalen van zijn vrouwen en kinderen, en wij staan op de wereldranglijst zelfs op de laagste plaats bij het terughalen.

Gisteren stonden we stil bij alle dappere Nederlanders die in de oorlog hun leven gegeven hebben zodat wij nu in vrijheid mogen leven. Als wij ook maar een greintje van hun moed zouden hebben, haalden we morgen de kinderen terug uit Syrië. Maar we durven het niet. Onze regering vindt dat terughalen te gevaarlijk is voor hulpverleners, en de meeste Nederlanders denken ook dat een handjevol kleuters en hun moeders een bedreiging vormen voor onze veiligheid.

In de oorlog vormden verzetsmensen helaas een minderheid; de meerderheid van ons volk keek de andere kant uit of hielp de bezetter nog een handje. Nederland had het hoogste percentage gedeporteerde joden van alle landen in Europa. We waren toen al geen erg dapper volk, en dat is sindsdien blijkbaar weinig veranderd.

In de TV uitzending van 3 mei noemde Thomas Rueb het veiligheidsaspect de belangrijkste reden om de vrouwen en kinderen terug te halen. Hij vertelde dit naar aanleiding van het NCTV advies dat in een la was verdwenen, en waarin geconcludeerd was dat het risico van niet terughalen groter was dan van wel terughalen. Wij hebben in onze notitie van 23 maart ook al gewezen op de eenzijdige advisering van de NCTV die de gevaren van terughalen veel zwaarder afschilderde dan de gevaren van niet terughalen. Maar in de slotopmerking van onze notitie geven we aan dat het humanitaire aspect voor ons een belangrijker motief is om de vrouwen en kinderen terug te halen dan onze eigen veiligheid.

Wanneer we de vrouwen en kinderen alleen terughalen omdat we bang zijn dat ze anders uit zicht verdwijnen en mogelijk aanslagen gaan plegen, komen de vrouwen terug in een vijandig Nederland. Zij zullen zich hier niet welkom voelen, en dat gevoel is een nieuwe voedingsbodem voor radicalisering. Wanneer we de vrouwen en kinderen echter terughalen uit humanitaire overwegingen, laten we zien dat wij een beschaafd land zijn dat zijn eigen vrouwen en kinderen niet in de steek laat. Dat geeft grotere kansen op een succesvolle re-integratie, en een betere verstandhouding tussen moslims en niet-moslims in Nederland. Dat laatste is dringend nodig gezien de toenemende agressie tegen moslims op dit moment, en het gevoel bij moslims dat de NL maatschappij zich tegen hen keert.

Gisteren vroeg Jelle Beemsterboer, CDA wethouder in Schagen en kandidaat Kamerlid bij de afgelopen verkiezingen, mij vriendelijk zijn naam te verwijderen van de ledenlijst van het Platform. Ik heb hem erop gewezen dat terughalen van de kinderen voor het CDA een unieke kans is om zich te onderscheiden van VVD en PVV, en meer aantrekkelijker te worden voor jonge kiezers. Jelle was het daar niet mee eens. Hij schreef dat wie vertrekt om voor IS te gaan vechten, daarmee voor een nieuw thuisland gekozen heeft, en daarmee dus ook een nieuw thuisland voor de volgende generaties. Zijn antwoord deed mij pijn. Ik was bij de afgelopen verkiezingen eerst van plan geweest om op Jelle te stemmen omdat ik hem beschouwde als een progressieve CDA’er (uiteindelijk heb ik gestemd op Chris van Dam omdat die het openlijk opnam voor de kinderen in Syrië). Maar nu blijkt dat zelfs jonge en progressieve CDA’ers vinden dat ook de kinderen gestraft moeten worden voor de fouten van hun ouders. Er valt nog een hoop missiewerk te verrichten in het CDA!

D’66 Kamerlid Sjoerdsma heeft in het verleden verschillende malen in de Tweede Kamer gepleit voor terughalen van de kinderen.  Vanwege de tegenstand van VVD en CDA kreeg hij hiervoor nooit een meerderheid achter zich. In een brief heb ik hem nu gewezen op het NRC artikel van deze week waaruit blijkt dat de NCTV drie jaar geleden bewust een evaluatie van de risico’s van terughalen heeft aangepast om zijn advies in overeenstemming te brengen met de politieke wensen van de minister en Tweede Kamer. Verder heb ik hem gewezen op het feit dat België concrete voorbereidingen treft voor het terughalen van vrouwen en kinderen, en dat wij afgelopen donderdag bij het CDA kantoor gedemonstreerd hebben voor terughalen. Ik heb hem gevraagd contact op te nemen met zijn collega Anne Kuik om te bezien hoe zij vanuit de Kamer de terugkeer van de vrouwen en kinderen kunnen bespoedigen.